Kendi yastıklarına gölge salmasın

Çocuklarının öpüşleri onlara anlat
Onlara anlat yağmur karşılıklı yağar
Ruhların içindeki müzikle karşılıklı
Kapalı çarşı içinde bir sigara
Bir keman kılıfı senin saçlarına sürünen yağ
Onlara anlat kadınların gözlerinin içinden geçer
Kapalı çarşı ve kapalı çarşıyı götüren saat

(…)

Şiiri, mısralar arasına yüklenen hikmeti, şairi ve bahusus Üstad Sezai Karakoç’u çok severim… Çok sever, eserlerini yana yana, dönene okur dururum, durur okurum… Ondaki aşkın manayı keşfetmeye çalışırım…

Kapalı Çarşı şiirine vurgunluğum bundandır… Mezkûr şiiri sanırım Üstad Sezai Karakoç’la ilk görüşmeye başladığımız dönemde kaldığım Emincami Talebe Yurdu’nun loş odalarından birinde okumuştum…

Soğuk bir kış günüydü… Ve bu satırların yazarı nöbetçiydi…

Nöbetçiler uyumaz, kalorifer kazanına kömür atar, yatakhaneyi dolaşır, üzeri açılan talebeleri örter, ilan panosuna isimlerini yazanları gece namazına ve herkesi sabah namazına uyandırır… Arada da Kur’an-ı Kerim okur, Mektubat okur, Risale-i Kibrit-i Ahmer okur. Necip Fazıl, Sezai Karakoç, Cahit Sıtkı,Mevlana, Yunus Emre okur… Ben Kapalı Çarşı okuyordum, kapalı çarşının içindeki öfke ve af çarşılarını kurcalayarak çarşıyı götüren saati açıp saatçiyi saatin içinden çıkarmaya çalışıyordum!

O yıllarda Tepe Edebiyat Sanat dergisini yayınlıyorduk. Büyük Fetih Ajansı’ndan ve dergiden ortağım olan şair Osman Bülent Manav’ın dedesi vefat etmişti karlı bir günde. Manav, “Ali Dede”sinin Hakk’a yürüyüşü üzerine içinden hüzün ve umut geçen bir şiir yazmış, o şiiri dahi ezberlemiştim…

Bundan niye bahsettim. Bu satırları yazdığım esnada kar yağıyor da ondan… Bugün de kar yağıyor ve tipi, pencereme selâm duran Nafi BabaTekkesi’nin mandıra arazisiyle Boğaziçi Konak’a perde olan taş duvarları dövüp duruyor…

Ne zaman İstanbul’a kar yağsa, karlı bir günün gecesinde tanış olduğum Üstad’ın Kapalı Çarşı şiiri şiir aklıma düşer, Osman Bülent Manav’ın mezkûr şiiri misali… Hâsılı kar yağınca iki şiir gelir aklıma… Dostum, Bülent Manav’ın “Bir Cuma akşamı bir kış gecesi” başlıklı şiirinin finali sanırım şöyleydi:

Taş duvarlar sanki buzdan örülmüş

Soğuk sessizlikte bir Yâ-Sîn sesi

Uykuda sandığım can dedem ölmüş

Bir Cuma akşamı bir kış gecesi…

(…)

Yine böyle soğuk bir kış günü İstanbul’a kar yağıyordu. Cuma namazı için Molla Fenari Camii’ne gittik. Safları, Gestetner kalfaları, klişeciler, parça kâğıtçılar, mürettipler, çelimsiz matbaacı çırakları, büyük ofset ustaları ve yazarlarla birlikte sıklaştırdık. Namaz çıkışında “Ne verirsen elinle; o gelir seninle”diyerek, ihtiyaç sahibi öğrenciler için cemaatten para topladık.

Üstad Sezai Karakoç da camideydi. Onca cemaatin arasında mütebessim çehresindeki nur hemen fark ediliyordu. Sesimizi duydu, yanımıza yaklaştı, selâm verdi, aldık, kabul ettik.

“Kapalı çarşı içerisinde
Açık ve keskin yumuşak ve güzel Kur'an sesleri
Kapalı çarşı içinde kapalı rüya çarşıları
Kapalı çarşı içinde öfke ve af çarşıları” diyen Sezai Karakoç elini cebine götürdü; cebinde, elinde, avucunda ne varsa takdim etti, şiir dünyasındaki cömertliğe yaraşır bir tediyede bulundu, elinde, avucunda, cebinde ne varsa verdi…

Vermek, maldan, mülkten, paradan, puldan, geçer akçeden, nefse sevimli gelen şeylerden vermek insan olmanın icabıydı çünkü…

Cuma gününün Müslümanlar için, herkes için ve bilhassa muhtaçlar için bayram olduğunun idrakinde bulunan muhatabımız şöyle haykırıyordu:

“Onlara anlat ki insan kelimelerden ve şiirden yaratılmadı
Tüyler içinde gelen yeni dünya
Bir sandalye kadar hür olduğu gün
Sen cuma gününün hürriyet kadar kutsal olduğunu onlara anlat”

Bizler de Cuma’nın kutlu bir gün olduğunu anladık yahut anlamaya çalıştık… Ona özel anlamlar yükleyerek“Müslümanların bayramı” bildik…

Bilahare, Osman Bülent Manav kardeşimle birlikte Üstad’ın Cağaloğlu’nda; Diri Han’daki ofisine gittiğimizde bizi kırk yıllık kardeşleri gibi karşıladı. Çünkü kardeş olanlar ancak müminlerdi… “Kitaplarımı okuyor musunuz bakalım?” dedi. “Evet” dedik ve en son elimize aldığımız İslâm Toplumunun Ekonomik Strüktürü serlevhalı eseri üzerine bahisler açtık, bahisler kapadık… Üstad, “İslâm’dan kopuldukça ekonomik düzen sarsılır, ekonomik düzen sarsıldıkça İslâm’dan kopulur.” diyordu.

Kitabın hoş kokulu satır aralıklarında dinimizin ahlâk ve ticaret nizamı, Medine pazarı, ölçüde kuyumcu misali hassas davranan satıcılar, adil halifeler, dürüst mal sahipleri, alışverişin ve ticaretin kendilerini namazdan alı koymadığı esnafla birlikte karz-ı hasen müessesesinin de nabzı atıyordu. Tıpkı Kapalı Çarşı’da olduğu gibi…

(…)
Kapalı çarşıya gittiğin zaman
Bir yangın sonrasının gazetelerini okudun
Bir gazete uzun ve kül olmuş bir gazeteydi kapalı çarşı
Mavi gözlü bir gazete
Kapalı çarşı içinde bulutların en senin olanı
Sen bana kapalı çarşı
Şüphesiz o kadar satılan ve alınanlar var ki
Şüphesiz bir harita kırığı
Bir yapma deniz parçasıyla kapalı kapalı çarşı

Sen kapalı çarşılar üstüne yağmur yağanı
Yağmurun iyi ve doğru yağmadığını onlara anlat

Bu yazı 2 Nisan 2015 tarihinde Sondevir sitesinde yayınlanmıştır.