Görmek;  görüntü insanın beyninde endirekt olarak oluşmaz. Yani esasında "RUH ENERJİSİ" direkt olarak göz organının içinden hayatı görür. Göz ruhun evidir. 

Evet hayatımda bir şeyler duyuyorum. Renkleri duyuyorum, arabaların seslerini duyuyorum, kapı seslerini, uçan kuşların seslerini vb. birçok şeyi duyuyorum ancak göremediğim için nasıl bir şey olduklarını hiçbir zaman bilemeyen bir insan oldum. Şükürler olsun ki en azından duyuyordum. Ya hem görmeyip hem de duymasaydım nasıl bir hayatım olacaktı. Ben gerçekten görmesem bile göz organlarımın içinden hayatımı yaşayan bir insanım... 

Zaman zaman üzüntülü olduğum günler olsa da pes etmeden hayat mücadeleme devam ettim. Çünkü şunu biliyorum ki göz organı ruhun evi. Organım görevini yapmasada ruhun enerjisini hissederek rüyalarımda gördüklerim beni mutlu etmekte...  

Duymak; gördüğünün manasını algılamak anlamındadır. Bu hayatta farklı olmak hiçbir zaman kolay olan bir durum olmamıştı. Özellikle çocukluk döneminde... eğer sağır bir bireyseniz gözleriniz her şeyiniz olmaktadır.

Görmemek ve duymamak yaşayabileceğim en zor durumlar değildi. Beni zorlayan durum yalnızlıktır. Çünkü normal bir bireyin "RUH ENERJİSİ" düşük seviyedeyse benim "RUH ENERJİM" yüksek seviyelerdeydi. Beni en çok üzen durum "YALNIZLIK" olmuştur.   

Özgürce arkadaşlarımla oyunlar oynayamadığım için içimde tarifi edilmesi zor olan bir acı vardı. Görmüyor ve duymuyordum ancak zihin gücümü ve ellerimi kullanarak bir yerleri keşfetme gücüne sahiptim. Zihnim adeta yol haritası gibi olmuştu. Bir yere giderken kroki çizer gibi çizip hafızama kayıt ederdim. Bu hayata 1-0 yenik başlamış olsam da ben BU HAYATI YAŞAMAYI SEVİYORUM. Çünkü YAŞAMAK ÖZGÜRLÜKTÜR...