Yazmak, bazen içindekilere ses vermek bazen de bir başkası için ses olmak! Bize kısaca kendinizi tanıtır mısınız?
Pınar Çağlayan: Yaş yolun yarısı, Dante gibi ortasındayız ömrün... Memur bir babanın ilk çocuğu olarak Sinop’ta dünyaya geldim. Trakya Üniversitesi Kimya bölümünü bitirdikten sonra sağlık sektörüne adım attım ve 16 yıldır tıbbi laborant olarak çalışmaktayım. Ek olarak son 2 yıldır, Aile Danışmanlığı, Kişisel Gelişim Koçluğu ve enerji seansları yapmaktayım. Yazmaya başlama hikâyenizi öğrenebilir miyiz?
Pınar Çağlayan: Kitaplarla tanışmam oyun ve oyuncak yaşlarında oldu diyebilirim. Babamın getirdiği hikâye kitapları ve annemin okutma özverisi ile kitaplarla aşk yaşamaya başladım. İlkokula henüz yeni başladığımda yaşımın üzerindeki romanları okumam bende bambaşka bir dünyaya kapı açıyordu. Bir taraftan kitap okurken bir taraftan günlük tutmaya başlamam ve onları da hikâye tarzında anlatışım sanırım bana yazma zevkini de tattırmıştı. Sonrasında; şiir, masal, denemeler şeklinde kendimi hep yazar halde buldum.
Tüm eğitim hayatınca yazdım. İş hayatına atıldım yine yazdım. Bir süre blog yazarlığı yaptım. Sonrasında makale yazarlığı ve birkaç sitede kitap yorumlama şeklinde devam edince hikâyesine güvendiğim bir konuyla sonunda kendi kitabımı yazdım ve büyük bir inançla ömrümün sonuna kadar yazmayı hedefliyorum.
Kaç kitap yayınladınız konusu nedir?
Pınar Çağlayan: Şu anda 2 yayımlanmış kitabım var; ilki Aşkın Ölüm Hali adında, hikâyesi aşk olan bir roman. İkincisi ise Kendini Kazanma Sanatı adında, tarzı kişisel gelişim olan bir kitap. Yazmak mı yayınlamak mı zor?
Pınar Çağlayan: Yazmak başlı başına zor fakat tatlı bir zorluk diyelim. Çünkü seni gündelik yaşamından koparıyor. Yerken, içerken, gezerken sürekli karakterlerle birlikte oluyorsun. Bazen uykularından alıkoyuyor ki hikâye nihayete erdirdiğinde en anlamlı yorgunluk olarak yanına kâr kalıyor. Yayınlanmak kısmına gelirsek, birkaç yıl öncesine kadar daha zordu. Kitabını kabul ettirmek, doğru yayınevi ile yola çıkmak bu sektördeki en önemli şey fakat günümüzde yayınevlerinin artması ile belli bir maddiyata sahip olan hemen herkes, kolaylıkla kitabını çıkarabiliyor. Yazarken hangi kaynaklardan beslenirsiniz?
Pınar Çağlayan: Açıkçası her şeyden! Bazen yanımdaki bir yolcudan, bazen cafede seyre daldığım bir çiftten, hasta hikâyelerinden, izlediğim filmden, dinlediğim bir şarkıdan, doğa olaylarından… Hayatın her anı bir hikâye yazıyor, maksat okuyabilmekte. Çok okuyor musunuz? Çok genç okumadan yazıyor piyasa kalitesiz kitaplarla dolu fikrine katılıyor musunuz?
Pınar Çağlayan: Öncelikle kendi adıma evet, çok okurum. Meraklı ve araştırmacı bir kişiliğe sahibim o yüzden okuduğum bir roman olmadığı zamanlarda bile net üzerinden makaleler, bazen bulduğum çok eski bir dergiden çeşitli konular olmak üzere sürekli bir şeyler okuma halindeyim.
Piyasaya gelince kesinlikle katılıyorum. Hiçbir edebi amaç gütmeyen ya da çocukça tribal bir şekilde 2 dizeyi yan yana getiren birileri bugün popüler kültürün içinde rahatlıkla zirve yapabiliyor. Toplumun bunun farkında olması, ağır bir şekilde eleştirmesine rağmen yine de bunlara prim vermesi de ayrı bir ironi. Dönemlik üretim ne kadar fazlaysa tüketimde o kadar hızlı o yüzden özellikle okumadan yazmaya kalkan kalemlerin, kalıcılık yönünden bir amaç gütmediklerine inanıyorum.
Yazmak sizin için ne ifade ediyor?
Pınar Çağlayan: İnsan yemeden ve içmeden maksimum 10 gün gibi bir süreye kadar yaşayabiliyor. Sanırım ben de yazmadan artı bir 10 gün daha yaşayabilirim. Yani bu hem gereksinim hem de durdurulamayan bir şey diyebilirim kendim için. Yazmak, bazen içindekilere ses vermek bazen de bir başkası için ses olmak ve benim için bir yaşam biçimi. İyi yazmanın formülü sizce nedir?
Pınar Çağlayan: Öncelikle okumak, tek bir türe bağlı kalmamak, bunu yapmadığın sürece zaten bir yapıtın kaliteli mi kalitesiz mi olduğunu ayırt etmek güçtür. Belki de bu yüzden bugün okumadan yazan ve kendine geçici süreliğine yer edinen yazan arkadaşlarımız var. Bu olay, okumayan toplumun okumayan yazarları kabul etmesi gibi… Sonrasında iyi bir seyirci ve iyi bir dinleyici olmalarını tavsiye ederim. Pes etmemek, “ben oldum,” dememekse en büyük meziyet!
Sevgilerimle
| 
