Değersiz bedenin değerli ruhu,
Eğer kitap okumaya vaktin yoksa kendine ayıracak zamanın yok demektir. Kendine ayıracağın zamanın yoksa “öylesine” bir hayatın fâil-i meçhulüsün demektir. Kelimeler bizi anlatırken, hangi noktalara kulak verdik? Kalem bizim özümüzken, hangi üvey silgilere bağlandık?

Kitap seni çağırıyor, kitap sana kelimelerce sesleniyor. “Oku” diyor, “Anla” diyor, “Bul” diyor. Kendini okumalısın; kendini anlamalısın ve kendini bulmalısın. Bunlar olmayınca, kaderin rüzgarında esen sahipsiz yaprak gibi, nereye gideceğini bilmeksizin teslim olursun. Neye teslim olduğunu görmeksizin…

“Hani diyordu ya şair, şey diyordu, biliyorsun onu ya, dilimin ucunda, şey işte. Sen anladın o şeyin ne olduğunu.” Evet, şair şey diyordu. Şiiri boyunca sadece “şeyden” bahsediyordu. Aşktan bahsediyordu. Sevgiden bahsediyordu. Dostluktan bahsediyordu. Hareketten bahsediyordu. Çileden bahsediyordu. Rahmetten bahsediyordu. Allah’tan bahsediyordu. Ve akılda kalan sadece “şey” oldu. Bu diyar şeylerin diyarı değildir. Bu diyar, şeylere kelime bulma diyarıdır. Bu diyar, okuyucuya kendini bulma diyarıdır. Bu diyar, “Ben şeyim” cümlesini değil, “ben kimim” sorusunu sorduran diyardır.

Değerli ruhun, anlamlı insanı,
Kitabın kalitesi salt ama öz kelimelerden anlaşılır. “Seni seviyorum” sözü ne kadar saltsa, “Seni kalben seviyorum” sözü o kadar özdür. Dönemimizin en büyük hastalığı olan “menfaat” maalesef kitaplara da sıçrıyor. Cümleler o kadar salt değil, kelimeler o kadar öz değil. Maddiyatın bağırdığı yerde, maneviyat fısıldayamıyor kalplere. Her kelime, bir kuruş daha kazanayım hissiyatıyla yazılırken; cümleler sermaye olarak görülüyor. “Bestseller” olsun da nasıl olursa olsun kitabım diyen yazarın ömrü, bir cümledeki iki kelimeden ibaret oluyor. O iki kelime, bir zaman sonra unutulup gidiyor.

Bu diyar, iki kelimeden oluşan bir diyar değildir. Bu diyar, Tolstoy’un diyarıdır. Bu diyar Fuzûlî’nin diyarıdır. Bu diyar, Yunus Emre; bu diyar Mevlânâ’nın diyarıdır.