Hep denir, ‘önyargı’ kötüdür. Bunu bildiğimiz halde bazen önyargı tuzağına düşeriz.

Ben de Stephen King için, nereden, nasıl kaynaklandıysa, ‘asla soğan yemem’ diyen biri gibi, ‘asla onu okumam’ demiştim bir zaman.

Yıllar önceydi, kitapçıda oyalanırken, rafın birini Stephen King kitapları işgal etmişti. Ani bir kararla milli piyangocudan çeyrek bilet alırken yaptığım gibi ortalardan onun bir korku kitabını çekip aldım. Bunu daha önce Agatha Christie için de yapmış, şansıma Doğu Ekspresinde Cinayet romanı çıkmıştı.

Gece kanepeye uzanıp okumaya başladığımda suratıma şaplaklar atılıyormuş gibi olmuştum. ‘Bu nasıl bir kurgu nasıl bir olay örgüsü’ deyip kalemine hayran kalmıştım King’in.

Sanki kendince bir formül üretmiş, o formül gereğince doz ayarlaması yapmıştı. Bu bölümde şu kadar doz yeterli, şu bölümde şu kadar…

Onu okuyan insanlara ‘Stephen’i nasıl bilirsiniz’ desek, “Korkunç olayların arasına sıkıştırdığı kara mizahla beni hep şaşırtmıştır,” gibi sözler duyarız.

Hep bir yan hikâye kondurur ana hikâyenin sağına soluna. En çok dikkatimi diyalogları çeker, belli ki diyaloglara fazla önem veriyor ve üzerinde aşırı titizleniyor.

Tabii çok çalışkan bir yazar olması herkesçe malumdur.

Sürükleyiciliği, yarattığı atmosfer, karakterlerin gerçekçiliği gibi daha birçok methiye dizilir onun romanları için.

Ama beni en çok onun iştahı, yani yazma iştahı etkiler. Bu nasıl bir iştahtır, nasıl bir hevese sahiptir?

Bir kere şöyle dediğini okumuştum; “Nasıl yazılırsa yazılsın, öykü iyiyse eser de iyidir.”

Uzun yıllar boyunca korku edebiyatına hep uzak durmuşumdur. Bu da o en başta söylediğim önyargı ile alâkalıdır. Bir akşam özel bir televizyonda ‘Parlament Sinema Kuşağı’ programında senaryosu Stephen King’e ait The Shawshank Redemption (Esaretin Bedeli) filmi denk gelmiş, filmin etkisini üzerimden uzun süre atamamıştım.

Onun Kâbuslar Pazarı adlı bir kitabı var. Öyküleri hangi ilhamla yazdığını, konusunun nerede, nasıl aklına düştüğünü paylaşıyordu öykü öncesinde. Bilgilendirme yazıları ilgimi çekmişti. O zaman anlamıştım King’in Korku Edebiyatının yaşayan en önemli yazarı olduğunu.

Eh, bilindiği gibi korku, insanı yüzleşmeye en yalın haliyle davet eden bir edebiyat türüdür.

“Bazen bir hikâye bütün olarak gelir -bitmiş halde. Ama çoğu zaman bana iki kısım olarak gelir: Önce fincan, sonra kulpu. O fincan ne kadar güzel olursa olsun, kulpu aramamaya çalışmamak gerekir; onun ortaya çıkmasını beklemek zorundasınızdır.”

Polisiye-gerilim ya da korku edebiyatı ile uğraşan bir yazar için ne kadar öğreticidir onun bu sözleri, yazanlar bilir.

“Yazarların akılları tuhaf bilgilerin depolandığı bir hurda yığını gibidir.”

İşte bu cümlesi beni ona daha da yaklaştırmıştı. Ve bombayı şu sözleriyle patlatmıştı.

“‘Bir şey başından geçmediği için onun hakkında yazamazsın’ düşüncesinden nefret ederim.”

Böylece hayal gücünün yok sayılmasına karşı durduğu gibi, onun sınırsızlığını savunuyor ve empatinin gücünü önümüze koyuyordu.

‘Öteki.’ Öteki denince akla ne gelir? Başkalarını bilmem de benim aklıma yazdığı o korku romanlarında ‘öteki’yle uğraşmaktan bıkmayan, öteki olmanın ya da ötekisiz olmanın dehşetini anlatmaktan çekinmeyen Stephen King gelir.

‘Kâbuslar Pazarı’ kitabının hikâyelerinde King, gündelik hayatın bir kâbus haline nasıl geldiğini anlatıyor. Tabii, hep yaptığı gibi, kötülük ve suç gibi temaları işleyen, modern insanın ahlak ve adalet anlayışını sorgulayan düşündürücü şeyleri de karşımıza çıkartıyor.

İçlerinde ‘Mile 81’ adlı King’in otoyol dehşetlerine aşina okurları için kaçırılmaması gereken bir öykü de var.

Netice:

Yazarımız, gündelik hayatın içindeki dehşetlerle ve özellikle de ölümle bir anlığına da olsa yüzleşmeye çağıran kısa öykülerle merhaba demiş bizlere.

En başta dediğim gibi Stephen King’in her öyküsünü okuduğumda, gerçekliğin suratta patlayan tokatı gibi sarsılıyorum.

O her daim okunacak bir yazardır. Ölüm gerçekliğini koruduğu müddetçe…